نامه ای از بطن دل بچه های با صفای تک درخت به تک درخت عزیز:

سلامت می کنیم ای تک درخت، یادت می کنیم از سر وفا

گرچه اینجا پایمان در این لجن زار گیر کرده ولی دلمان در هوایت می زند پر.

بدان و آگه باش که سرمای زمستان ما را دلسرد نکرد

عطش وصل تو ما را به مرز جنون کشیده است،

عقل از سر ما بار و بنه بسته و گوشه ای عزلت گزیده است

و خیره به این دل نگاه می کند، شاید گشوده شود...شاید...

ای تک درخت: دلمان  با مژه های این چشمان تر برف های راه وصل تو را جارو میزند

و با پای دل به مهمانی تو نائل می شویم

تا که دل گشوده شود و عقل با پای خود به خانه بازگردد.

بله!...راه سالم زیستن از تک درخت می گذرد، و راه عشق نیز هم

این دلگویه را همراه با یک شاخه گل نرگس دادم به مرغ دل که سویت پر کشیده است تا تقدیمت کند.

به امید دیدار...

صفا بر و بچه های با صفای باند تک درخت