تــک درخـتی تـیـره بــخـتـم
کــه در ســکــوت صـــحــرا
فریاد من شکسته در گلویم
تک درختی بی پناهم
کــه دشــت آرزو هــا
گردید آخر مزار آرزویم
خشک و بی بارم پس سحرم کو
آن شــادابی آن بـرگ و بــرم کو
دور از یاران بـی توشــه و بـرگم
غم خانه محنت همسایه مرگم
بـر رخــســارم غـبــار غـم نشسـته
طوفان از من چه شاخه ها شکسته
چو نـهـال زهـرآلـوده هـمـه کـس از من بگریزد
نه کسی با من بنشیند نه کسی با من آمیـزد
گویم غم خود را با خـار بـیابان
در سینه نهفتم اسرار فراوان
در دل شب سکوت صحرا وبختم افزا آااا
از تو جدا بگویم ای مه حدیث خود با ماه
تــک درخـتی تـیـره بــخـتـم
کــه در ســکــوت صـــحــرا
فریاد من شکسته در گلویم
تک درختی بی پناهم
کــه دشــت آرزو هــا
گردید آخر مزار آرزویم
خشک و بی بارم پس سحرم کو
آن شــادابی آن بـرگ و بــرم کو
دور از یاران بـی توشــه و بـرگم
غم خانه محنت همسایه مرگم
بـر رخــســارم غـبــار غـم نشسـته
طوفان از من چه شاخه ها شکسته
تقدیم ب همه ی بر و بچه های باصفای تک درخت.
و تازه میفهمم
که برف خستگی خداست ...
آنقدر که حس میکنی ،
پاکنش را برداشته و میکشد ،
روی نام من ... روی تمام خیابان ها...
خاطره ها...!
دل تنگ تک درختیم ، دلتنگ درخت غریبه ایم ، صبح و شام نگاهمان به اون تک درخت زیباست، کی میشود این برفها آب شوند و برویم در دل کوه تا از اون بالا سوار بر روزگار شویم و در زیر اون تک درخت و بر لب جوی و چشمه و آبشار و شومینه بشینیم و در این ایام جوانی لحظه ای گذر عمر ببینیم.
می آید آخر، می آید آخر آن روز تا دوباره تبر به دست شویم، نه به جان طبیعت بلکه به جان این روزگار.
می آید آخر، می آید آخر آن روز تا با حضور خود در زیر آن درخت غبار غمی از دلهای خسته مان بزداییم.
دلم لک زده برای اون آب ماست خیارها،برای اون قهقهه ها، برای اون مسخره بازی ها و ...
شماها زیاد درک نمیکنید من چه میگویم، فقط برو بچه های باند می دونند من چه می گویم و بس.
به سلامتی برو بچه های پاک و با صفای باند تک درخت صلوات...
