با دیدن کوه و گردش در آن اولین چیزی که از آن میبینی و به آن فکر می کنی نماد استقامت، قدرت و پایداری آن است،

یعنی این همه زیبایی و گل و بلبل و منظره چشم نواز در همین بلندی ، استقامت و قدرت

و پایداری نهفته است...

تا زیرساخت قدرت و پایداری نباشد خبری از زیبایی های دیگر ممکن نیست...

هر وقت به کوه نگاه می کنم یاد شعر مرحوم علی اکبر گلشن آزادی می افتم که میگه:

بــرو قــوی شو اگر راحت جهان طلبی

 که در نظام طبیعت ضعیف پایمال است.

پس    اگر عزت، نصرت و نجات می طلبیم برویم و  قوی شویم( اعم از مادی و معنوی).

به خدا توکل کنیم و عجز و ناتوانی خدای نکرده به خود راه ندهیم و نگوییم اگر این می کردم یا آن می کردم  یا چنین می شد و چنان می شد... (ولو القی معاذیره  15القیامه) بلکه بگوییم تقدیر الهی ست.

یعنی با بهانه ها خود را فریب و اغوا نکنید؟.. وقتی که می دانید هرچه مربوط سعی و تلاش خود تان است.. لیس للانسان إلا ماسعی . و.. یا ایهاالذین أمنوا علیکم أنفسکم. 105 المائده. پس تجدید نظر و عمل کنید که همین تقدیر الهی است.

باز یه شعر هم در این زمینه از « پارسا بلخی » یادآوری کنم :

بی رنج، زین پیاله کسی می نمی‌خورد

بی دود، زین تنور به کس نان نمی دهند

تیمارکارخویش تو خود خور،که دیگران

هرگز برای جرم تو، تاوان نمی دهند

.