نامه ای از بطن دل:

سلامت می کنم ای تک درخت ، یادت می کنم از سر وفا

گرچه اینجا پایمان در این لجن زار دنیا گیر کرده ولی دلمان در هوایت می زند پر

بدان و آگه باش که سرمای زمستان ما را دلسرد نکرد.

عطش وصل تو ما را به مرز جنون کشیده است،

عقل از سر ما بار و بنه بسته و در گوشه ای عزلت گزیده و

خیره به این دل نگاه می کند، شاید گشوده شود... شاید...

این دل با مژه های این چشمان تر، برف های وصل تو را جارو می زند

و با پای دل به مهمانی تو نائل می شویم شاید که دل گشوده شود و

عقل با پای خود به خانه باز گردد.

بله... راه سالم زیستن از تک درخت می گذرد، و راه عشق نیز هم.

این دلگویه را همراه با یک شاخه گل نرگس دادم به مرغ دل که به سویت پر کشیده،

تا تقدیمت کند

به امید دیدار.... ای نماد استقامت....

این نامه را یکی از بچه های باند در حال دلتنگی تک درخت نوشته است...